Insieme
Suroestes que traen as
nubes grises
os aires do confinamento
veñen
coas súas voltas cargadas
de humidade
Os días pasan desde a
ventá vidrada
vendo nacer a primavera
nova
das augas mil de choiva
fertilizante
Xa non se escoitan os
nenos xogar
enmudeceron as alarmas
que marcaban o ritmo da
vida anterior
Parouse o tempo no mes de
marzo
e o cambio de estación
pasou
mais aínda é inverno nos
corazóns
Unha néboa de morte e
esperanza
chegou de onde nace o sol
para poñer ós homes no
seu lugar
Ventos do leste que nos
privaron
da liberdade conquerida
e con raiba aplaudimos no
serán
Rúas baleiras, e paseos
sen xente
xente sen paseos e
desfiles
de xeles, máscaras e
luvas, de medos
Tempos de heroes sen capa,
e tamén
de políticos acobardados
loitando nunha guerra
equivocada
O alborexo traerá a nova
era do mañá
logo desta noite longa
e volveremos a sentir o
mar nas plantas dos pés
Prometo estar contigo nese
día futuro
non hai maior tesouro
que sentir a salitre nos
pulmóns e o sol na cara
As cousas máis valiosas
non custan cartos
quérote tanto meu amor
queimémonos no lume
eterno de San Xoan
O meu corpo libra a súa
batalla persoal
contra unha coroa vermella
mais axiña venceremos,
xuntos na distancia
Non van poder con nós!
Comentarios
Publicar un comentario