Cor contritum, quasi cinis

UN.

A vida detense nun segundo
cando a morte chama a porta
do teu peito.

Aviso de dor punxente
e man no corazón
na túa mente.

Sensación familiar
medo visceral.
Será agora a miña hora?

Xa non son dono do meu...
Impulso eléctrico,
aceleración.

Isto acabouse?

Verei a luz ó final...

Hoxe tampouco será.

Bágoas. 

Tres, dous, un. 

Respira.

Almiña non voes do meu peito,
o meu corazón volvoreta
non pode fuxir.

Electricidade. 

Medo, memoria, lembranzas...

Morte. 

Odios, anos, vida, xente...

Eu. Outros.

Pasado. Futuro.

Nada ten xa sentido.

Sono inducido.

Agora o meu corpo fica seguro

nun lugar moi pertiño do ceu.

Dende alí rubir cara o azul

é moito mais sinxelo.

Durmo.

Pero os accesos a autopista

de San Pedro semellan

pechados para min.

Electricidade. Descargas. 

Abro os ollos

Sigo aquí.

Respiro fondo.

Un ar queimado.

Tres

Dous 

Un

Pum...

Pum...

Pum...

Pum...

Pum...

...