DUCADOS NEGRO

SEMIESPIDO, CASE EN COIROS

Teño días nos que necesito que alguén se achegue a min

e me diga quén son en realidade

Teño días nos que son

soamente

unha sombra que percorre as rúas de pedra

e que se mestura entre as xentes.

SEMIESPIDO

Teño días nos que a soedade me busca

para que eu lle faga compaña

Teño días nos que desexaría vivir en verso

a promesa dun futuro que non me afogue

Teño días nos que as lembranzas pesan tanto

que me encollen os pulmóns, e vou

queimando as horas entre o fume do tabaco

Teño días nos que sinto que xa non son

días nos que os folgos emigraron

e xa non distingo entre luz e tebras.

 CASE EN COIROS

Teño días nos que desexo ser mellor

nos que me fago promesas que, 

sei que non vou ser quen de cumplir.

Teño días nos que só me valen

algúns abrazos e unha palabra de alento

días nos que encho follas, nas que, 

deixo todo o pouco que son.

Teño días nos que agardo pola mensaxe

que me dea azos de liberdade.

Días nos que releo poesías pouco feitas. 

Teño momentos lúcidos que  se intercalan

con recordos do que xa foi, e nin sei se será.

Días nos que non sei nada,

nos que me resigno a ficar só

por non molestar a ninguén.

Días nos que imaxino ó meu par

escribindo nunha folla en branco.

E, como se dun espello macabro,

nalgún lugar do planeta

outro ser sinta o mesmo que eu.

 SEMIESPIDO

E, vencido polo peso do mundo,

entre cancións e cigarros,

entre saloucos irresolubles, 

se desangre nunha folla.

Enxugue as súas bágoas na almofada

e cando volva en sí, escriba entre desesperos.

Entre calada, e calada. Coma quen 

lle fala a un amigo ó corazón: 

Teño días...

E, ao rematar o discurso fatalista,

o desafogo mundano,

agarde por unha aperta,

confidente e cómplice.

Que desaxustille o peito,

que che permita seguir camiñando.

E brindar á vida por ser nós. Sempre.

Só pola ledicia de ter días.