ÁNIMAS EN CONSERVA.

Camiño nos lindes do tempo

fronteira do que foi, e

xa nunca será, cando

o andar estrepitoso do mundo

te move, nada volve ser o que foi,

discorren sentimentos por sumidoiros,

a vida que magoa,

dobres sentidos detrás dun vidro afumado

pantallas de televisión

anime xaponés e bágoas.

Latexos cíclicos dun corazón humano

queren bombear cara atrás

como máquina do tempo

é inútil xa,

o andado non se desanda.

o peto do peito medra.

Simplezas anacrónicas en lata

non caben agora

fuxen de min, marchan

ilusións en cohete

comprimidos de inocencia

monodose

e con receita,e,

agora non, que non o vexan.

Memoria fráxil de xente

corda infinita de tempo

irrealidades incumpridas

fantasía inútil de

soños infantís.

Estúpidas transicións

metafísicamente necesarias,

erros de dor nefrítica

incongruencias do

arrepentimento.

Vivencias no lintel

da cobardía

hipocresía mundana

homes antipersoa

a eternidade da dúbida

prostitución morfolóxica

dos verbos copulativos.

Soedades repartidas

por encargo.

Caixas de soños

estibadas no faiado,

os sete selos do

apocalipse,

amizade envasada

ó baleiro.

Merece a pena?