Locus Amoenus

 E eu fico preso, 

nunha gaiola de catro paredes, 

porta ó levante e xanelas

que van orientadas norte-sur

sinto a humidade invernal

do musgo que recobre as paredes

e penetra nos meus ósos

coma agullas de xeo

o tempo transcorre veloz

e dura unha eternidade, cando

un comeza a comprender

a teoría da relatividade

un ritmo fluído que escorrega polas mans

coa viscosidade do xel hidroalcohólico

vestido de presente embelesa e narcotiza

Porén, no xardín intúese o inverno

aínda que as roseiras se empeñen

en seguir adornando primaveras finxidas

Mais os folgos dun novo tempo alborexan

Pois todo ha de vir, todo ha de pasar,

cando menos un cavila.

E máis, despois. 

E despois?

NADA