DA TERRA

Airiños, airiños, aires,

airiños do gran atlante.

Airiños, airiños, aires,

deixai que eu vos alcance.

Que antes de que sopredes,

desde o gran océano espumante,

levaime, levaime airiños,

nun vendaval de levante.

Pois se non me levais, airiños,

cargados de salgadura,

se non me levais airiños

o desacougo non terá cura.

Se non me levais á praia

onde o sol ourente deita

no berce dos sete altares

o alborexo último da terra.

Levaime aires vizosos,

airiños da miña terra,

aló onde a pedra fala

aló onde escoita o poeta,

o son da chuvia miúda,

caldeiradas que agorentan.

Aló prados de herba verde,

vales cobertos de néboa,

que cando cala pousa no río

o vento sur que atempera.

Aires cheos de humidade,

auga que de lonxe chega

traída polos airiños,

os aires da miña terra.

Se non me levais airiños,

que veña a negra tormenta,

de saudades me cobra e

renegue ser fillo dela.

Tal semellante pecado,

é non voltar máis á terra

que o día que lonxe morra

a ialma dará con ela.

Que o meu espírito repose

nas frondosas carballeiras

nos ourizos dos castañales,

nos aquelarres das meigas,

na cruz da Santa Compaña,

e na luz do Arco da Vella.

Levaime, aires airiños,

a Teixido na costa atlante.

Levaime, levaime airiños.

Airiños, ó mar xigante.