Malamar (I)

Adeus, non te podo reter,
tes que voar libre
abre as túas ás e vaite.

A vida da bolboreta
que se pousa lixeira
consciente do efémero
do tempo e das estacions.

Foi fermoso o que sentimos,
fantasía dun delirio de amor.

Pecamos no noso Edén,
que pouco a pouco
creamos no noso bosque.

O sabor doce da luxuria
envelenada polos demos
que xa tiveran marcado
o noso fatal destino.

A historia estaba escrita
dende o comezo.
Foi maxia, foi meigallo
foi un encontro maldito.

Construímos a casa
polo tellado.

E o azoute da verdade
arrasou cos alicerces...

asentados nunha
relación carnal
ávida de suor e seme.

Amamos o noso pecado,
o noso segredo...
amámonos como puidemos.

Malamamonos...

e agora chórote

pero só por esta noite,

porque sei...que

fuches ti quen dixo basta,

porque os dous tentamos ver

na claridade do lume de
San Xoán

que co feitizo morre o pecado

e o amor brilla puro.

Mais a luz da pureza,

en troques de cegarnos

alumeou a verdade,

e por derradeira vez devorámonos
coa verdade nos ollos,

coa certeza de que hai amores
que...

irremediablemente

acaban matando;

e nós tivemos un aborto

provocado, pola pílula do medo,

da incerteza e da cobardía,

das ansias novas da liberdade,

detida.




EPILOGO



Día D. Xa non me saen as bagoas.

Consólome cos versos que me deixaches,
que por ser, son de outro.

Anotei a lapis no meu corazón o teu nome,
ao carón do lobo que treme. 

a mina firéume, mais é soportable.

O grafito non magoa eterno...

Decidiches sulcar os ceos da túa mocidade.

Coma o voo de Ícaro, en ceo aberto camiño do sol.

Eu fico na terra, esquecendo as túas caricias.

A túa voz, o teu rostro, aquel sorriso...

o cheiro do teu cabelo húmido.


                  Xogamos ao sí e ao non...

De agora en diante digo NON

Eu, que mantiven a esperanza do SÍ,

e agora DÍ...

                                           
                                            Eu sen tí serei feliz. 
               

      Non aprendín a porlle fin...
                                                    non souben ver que non eras para mín.


                                E agora non podo imaxinar non terte.

    Des- querer -te pode chegar a ser doado.

                                           Non podo imaxinar non facelo.

   Todo chegará no seu momento.  Voa ceibe, bolboreta, en troques eu...
                                      
            
                                         ESCOLLO o verbo AMAR

                 
 Non quero, non podo evitalo...


               

                     EVITAR

                            AMAR
                               
                                 [EVITAR]

                                          [AMAR]