XÉNESE

Nacín coa marca do touro,
nun día de maio nacín.
Cheguei ó mundo cando as flores nacen,
no maio tolo, Rosalía,
mais non na alborada de abril.

Deume Dios nunha terra bendita,
durminte e fidalga,
vivente dos turistas, que chegan
para zuzarlle o sangue todo
e bañarse nas súas augas.

Nacín no pinal fértil, aldea amada,
que baila entre leiros, e bebe nos fonteiros
de auga, que brota das súas entrañas.

Fun criado entre unha prole,
familia proletaria, de pai traballador
e mando de matriarca, nas mans da nai galega
descansa a miña infancia.

Nunha terra que adormece, entre outonos
de millo e viño,  de castiñeiros regañados
e invernos suaves e morniños,  que esperan a
primavera dos chuchameles e rosiñas,
dos niños de paxaros que namoran,
no azahar dos laranxos verdes dos veciños.

Nacín nun lugar onde a ría non se ve
pero onde o cheiro a salitre chega.
Onde o mar fica agochado dos ollos
oculto entre outeiros e carballeiras.

Dous regatos silandeiros
franquean a miña aldea,
mais a vergoña do progreso
baixo formigón os souterra,
a memoria dunha vila
que a súa orixe nega.

 Carreiros dos salgueirales, regos
 laxes e muíños vellos, de brañas lendarias
salpicadas de misterios e merendas.
Domingos nas oliveiras, e de camiños
 longos de laxes e de xestas.

Nun lugar onde, nas noites calmas,
de inverno, o atlante bate contra
as pedras, e os seus laios ruben,
dos cantiles ata as nosas beiras.
Alalá das ondas que eu escoito
moi atento dende a fiestra.

Sitio fidalgo de pasado probe,
de miseria falan as vellas pedras,
dos teus derruídos valos, de fame
os rebos das túas cortellas.

No lugar onde o vento norte
trae os sinos da vida, e mais
da morte, sons da aldea na
que vivo, desleigada dunha
igrexa, que non se ve pero
se sinte, cando o repicar
desperta, nas festas da vila,
a alborada agosteira.

Nacín no tolo maio,
ó carón dun pinal nacín,
alfombra de faíscas e sisco
e unha bici sen rodíns.

Nunha aldea que morría,
por deixar paso ó progreso.
Aquí eu intuín Galicia,
cando só era un merdeiro.

As vellas que ían a misa,
os gaiteiros e os enterros,
temporais de suroeste,
os antroidos e os choqueiros.

As historias de lareira,
videoxogos e tormentos,
do cheiro de fume e artesa
das laranxas en xaneiro.

Machada, motoserra,
fousiño e gadaña,
de tardes de herba e carreta.

De sábados na campina,
na praia ou nas maceiras.
Aprendendo desta terra,
na que medra o que un
sementa.

Como se dun Edén se tratase,
bendito anaco de terra.
Usurpado polos anos
que sepultan a beleza
dunha aldea que adoece,
e dun futuro que berra.