ante nos

metamorfose dun corpo

e  a terra sigue xirando

somos presos do 

espacio-tempo

engaiolados,

viaxeiros do mundo

sen fuxida algunha

a trinta por segundo

metamorfose da alma

e o universo cae sobre nós

encadeados á lei natural

non escrita en ningures

buscando o Nunca Xamais

nos buratos de verme

metamorfose da carne

en desexo desmedido

mecanismo de supervivencia

e norma universal

materia e movemento

o osíxeno oxidando

a beleza do efémero

mecanismo cuántico

collige, virgo, rosas

tempus fugit,

ubi sunt?