In dubio

ti fálasme, 

e é como se a túa voz

resoase en min

coma un chascarraschás

eu quedo, escóitote falar

e penso

nas cousas que aínda non dixen

e que

aínda non sei se darei dito 

algunha vez

teño medo

medo de tí

medo de todo

de que fuxas

que non queiras o que eu quero

de que xa non fales

e tí prosegues co teu contar

dura e soave á vez

e eu maino percibo

e penso, ogallá poidera

escoitar sempre esa voz

dicíndome cousas na orella

barbullando

escoitar dos teus beizos

de guerreira

as batallas que nos quedan

permanecermos sempre

e por sempre

no noso mundo

sós

aló onde a ruindade

non nos poida

esmagar

onde se troncen as almas

dos ousados

e que da crisálida do NON

saia un

SEMPRE