in altum corda

e chegaches ti, e os montes bicaron o mar
                              e as ondas romperon contra os cumios
        das máis altas cordilleiras

viñeches a levantar a esperanza durmida
                      día a día, hora a hora

     cando quería deixarme queimar vivo
   
      os versos das máis fermosas poesías
                                          dos autores xamáis contados
              das rimas máis ocultas do mundo
                                      tremeron        tremeron            tremeron

e brandendose neste frío mes de san xoan

                       
intentaron saírse do suco que os contén

                                                        as métricas máis exactas esvararon

e o leito de bágoas que as sostiña

                               secou ó estío que da o teu ollar

  o corazón do peito de pedra muda

              desfollase o sentimento esquecido e o delirio transfórmase

en euforia desmedida, en locuras irracionais

             e chegaches tí, e eu medoso e incerto pídolle ás forzas máis poderosas do universo

que non marches, que quedes
           que os dous sexamos un

ata que as nosas cinzas, comestas polo tempo

voen cara á eternidade