Dies irae

Érgome unha mañá do leito

envolto no soño precedente,

Oniria xa vai embora

e comezo a sentir o meu corpo

coma decote, aterro no agora.

Exaudi orationem meam

Envólvenme redes de morte

cando prendo as noticias,

días grises de bágoas

dunha impotencia superlativa

de querer poder cantar victoria

Lacrimosa dies illa

Abro a xanela e vexo o novo sol

que nace só por insultarnos

a primavera non entende de virus

a súa exuberancia insulta ó

xénero humano descaradamente

Quidquid latet, apparevit

Se tan só somos flor dun día

quero voltar a pechar os ollos

alí onde o cerebro e a química

me evaden de toda ruína

antes de caír no sono eterno

Lux perpetua luceat eis

Fareime aliado da noite

e pregarei de xeonllos

para que caia a miña soberbia

ser vítima expiatoria, por todos

pero coido que, xa non funciona así

Preces meae non sunt dignae

Serei forte na debilidade

que non hai primavera

se antes non houbo inverno

que o meu descanso

aínda non se convirta en eterno

Gere curam mei finis

A tristura e a soedade tornará

en ledicia e festa grande

e brindaremos todos xuntos

ao arredor do lume ancestral

á espera do novo solsticio

Ne me perdas illa die

Todo será fartura e plenitude

e viviremos en comuñón

coas bestas e as feras do monte

renovaremos o pacto do arco da vella.

Non haberá máis pranto nin tristura.

Tantus labur non sit cassus

Non me espertedes.

Praestas me Domine requiem aeternam.

Dona eis requiem.

Sempiternam