Reboot
Madrugada amarga na que souben
o que ninguén quere que lle conten
As sabas empapáronse de fel
e o alento eran bágoas
Grito de rabia contido
no sixilo dunha casa que dorme
As paredes non poden con tanta dor
e podo sentir cómo se me cae o teito
Cómo explicar con palabras o que o meu corpo berra?
Só é unha ferida máis nun corazón magoado
que morre por deixar de bater
É un amor chorado en pareados
e versos soltos de rabia
Porque non cabe máis saída que a parella
nas madrugadas solitarias
Por qué sinto esta sensación tan estrana e profunda?
É carne, osos, vísceras e sangue o que forma o meu corpo?
E por qué xa non as sinto como antes?
Prometinme a min mesmo non volver a caír no pecado
pero fun enganado polos meus sentidos.
Fun enganado por aquel polo que me enganaron os sentidos
e os fíos cos que se atan os sentimentos comezaron a afloxar
Despois chegou o valeiro, a nada.
Negra escuridade.
E soñei que morría.
Desenganeime.
Reboot
Comentarios
Publicar un comentario